‘Hoe ben je op het idee gekomen?’ Dat is zo’n beetje de meest gestelde vraag bij schoolbezoeken en interviews. Ja, leg dat maar eens uit. Hoe kom je op een idee? Soms zo: ik zorg dat ik even niets aan mijn hoofd heb, krabbel met een potloodje, lees alle losse sluimerende gedachtes die ik ooit heb opgeschreven door, graaf in de krochten van mijn brein, drink er misschien wel een lekker wijntje bij en floep, er schiet iets te binnen. (of niet, dan herhaal ik de eerste stappen zo vaak als nodig)
Bij Koken voor de keizer was dat een zinnetje: stel dat je echt moet koken voor je leven. Bij Borealis een gedachte: wat nu als al die machtige volwassenen spijt krijgen omdat ze een kapotte aarde nalaten en een bizar goedmakertje verzinnen om hun geweten schoon te poetsen?
Bam. Die twee ideeën waren liefde op het eerste gezicht. Liefde waar ik duizenden woorden en een boel gevloek en getier later vaak aan getwijfeld heb, maar what doesn’t kill it makes it stronger, nietwaar?
Nu ben ik weer aan het krabbelen en graven. Er doemt van alles op. Wat gaafs – maar echt te erg. Iets softers, maar minder pakkend. Iets te serieus. Iets moois dat me gek genoeg koud laat. Maar daartussen gloort iets anders, misschien wel precies goed. Ik kan wikken tot ik een ons weeg (dat duurt best lang), maar dat kan ik net zo goed niet doen. In the end komt het er vooral op neer of ik een beetje liefde voor een idee koester. Wil ik dat dit verhaal het komende half jaar mijn metgezel is? Mag het me achtervolgen, waar ik ook ga en sta, en op de lastigste momenten om aandacht vragen? Zal ik niet opgeven het te vertellen, ook al wil ik het vervloeken, wegsmijten en negeren? Wil ik erover dromen? Alle mooie en duistere uithoeken leren kennen?
Ja, misschien wel. We moeten nog een beetje aan elkaar snuffelen, het verhaal en ik. Maar intussen wordt er al een hoek in mijn gedachten uitgeruimd. Het nestelt zich al. Zeg dan nog maar eens nee.
Veel plezier en geluk samen!
Mooi Marloes!
Ahh, creativiteit; verslavend en gekmakend, maar vooral ook stimulerend! Geniet van het proces dat je zo mooi omschrijft. Het verhaal is er al, alleen ga jij het nog blootleggen. En wij moeten geduldig wachten totdat jij het in jouw vorm hebt gegoten en wij in het verhaal kunnen stappen….
Tommie Wieringa zei in Twentevisie: “Een schrijver heeft aan tien ideeen genoeg voor zijn hele oeuvre.” Dus blijf zoeken en vooral vorm geven, want dat geeft kracht aan het idee. Liefs van ons en succes!