Waarom ik met alle liefde een verhaal schreef voor de nieuwe Lemniscaat-bundel ‘Jij en ik’ over vriendschap en vluchtelingen. Ik post wel eens foto’s met het prachtige uitzicht vanuit mijn werkkamer. Dan richt ik de camera meestal naar links. Nu heb ik hem naar rechts gedraaid. Daar staat het AZC. Als je goed kijkt, zie je links nog net het dak van de basisschool die ernaast ligt. In de eerste week dat mijn oudste naar school ging, alweer 12 jaar geleden, was er ineens een stoeltje leeg in de kleuterklas. Ontredderde juf, geen afscheid, hop, overgeplaatst. Dat was niet de laatste keer. Bij het 
afscheid van groep 8 moest mijn jongste vertellen wat zijn minst leuke herinneringen waren aan school. Dat bleken een stevige valpartij en de verdwijning van een uitermate vrolijke klasgenoot in groep 7 die met zijn familie aan uitzetting probeerde te ontkomen. Ik realiseer me hoe ingewikkeld de migratiediscussie is, er zijn geen eenvoudige oplossingen. Maar laten we altijd menselijkheid vooropstellen en koesteren dat vriendschap gelukkig geen grenzen kent – en voor kinderen al helemaal niet.
Wij kunnen ons niet voorstellen hoe het is om te vluchten, althans, ik niet. Daarom heb ik dat als thema gekozen voor mijn verhaal ‘HH 318’.
Bekijk hier meer informatie over de verhalenbundel Jij en ik.
Geef een reactie