In september 2023 gingen we met een klein clubje schrijvers naar de scholierenstaking op het Malieveld, bijna anderhalf jaar later hebben we met onze toen opgerichte club Schrijvers voor Toekomst een verhalenbundel uitgebracht.
Laten zien in welke wereld je wel (of niet) wilt leven, dat doe ik zo’n beetje in al mijn boeken. Omdat ik me blijf verwonderen in wat voor geweldige, prachtige, maar ook spannende en angstaanjagende wereld we leven. En we kúnnen leven, als we het nog een beetje bonter maken. En ja, ik maak me zorgen over hoe stuk we de aarde maken, met hoeveel problemen we de nieuwe generaties opzadelen. Dus ik schrijf graag mee aan een ‘nieuw hoofdstuk voor de planeet’ – de ondertitel die we Schrijvers voor Toekomst hebben meegegeven. Onze pen inzetten, is wel het minste wat we kunnen doen. Inmiddels sluiten zich steeds meer Schrijvers voor Toekomst aan, en dat is mooi! En inmiddels is onze eerste verhalenbundel verschenen: Hoopvolle verhalen over het einde van de wereld. Vijftien verhalen vol hoop, wanhoop, humor, spanning, zwaarte en lichtheid.
Mijn verhaal ‘Stille Nacht’ gaat over het dimmen van de zon: solargeoengineering. Een techniek die al onderzocht wordt en zomaar realiteit kan worden. Biedt dat hoop? Of is het een gevaarlijke wanhoopsactie?
Lees meer informatie over de bundel en Schrijvers voor de Toekomst op onze website.
Hoopvolle verhalen over het einde van de wereld | Uitgeverij Ploegsma | 12+
Waarom ik met alle liefde een verhaal schreef voor de nieuwe Lemniscaat-bundel ‘Jij en ik’ over vriendschap en vluchtelingen. Ik post wel eens foto’s met het prachtige uitzicht vanuit mijn werkkamer. Dan richt ik de camera meestal naar links. Nu heb ik hem naar rechts gedraaid. Daar staat het AZC. Als je goed kijkt, zie je links nog net het dak van de basisschool die ernaast ligt. In de eerste week dat mijn oudste naar school ging, alweer 12 jaar geleden, was er ineens een stoeltje leeg in de kleuterklas. Ontredderde juf, geen afscheid, hop, overgeplaatst. Dat was niet de laatste keer. Bij het 
afscheid van groep 8 moest mijn jongste vertellen wat zijn minst leuke herinneringen waren aan school. Dat bleken een stevige valpartij en de verdwijning van een uitermate vrolijke klasgenoot in groep 7 die met zijn familie aan uitzetting probeerde te ontkomen. Ik realiseer me hoe ingewikkeld de migratiediscussie is, er zijn geen eenvoudige oplossingen. Maar laten we altijd menselijkheid vooropstellen en koesteren dat vriendschap gelukkig geen grenzen kent – en voor kinderen al helemaal niet.