De bibliotheekcampagne Nederland Leest heeft dit jaar ‘duurzaamheid’ als thema. Voor Nederland Leest Junior is gekozen voor mijn boek ‘Borealis’. Dat omschrijf ik vaak als ‘een ijskoud avontuur over een te warme wereld’. Ik schreef het in 2016 rond de klimaattop in Parijs, geïnspireerd door het gevoel dat volwassenen kinderen in de steek laten als het gaat om klimaatverandering. Nu jongeren wereldwijd massaal opstaan tegen klimaatverandering is het actueler dan ooit. Het maakt me superblij dat zoveel kinderen straks Borealis kunnen lezen. PS: het gaat over klimaatverandering, maar het is allereerst een spannend boek!

Lees hier meer over de campagne Nederland Leest.

Voor bezoeken aan bibliotheken of scholen graag contact opnemen met De Schrijverscentrale: info@deschrijverscentrale.nl.

Mijn tweede boek Borealis ligt nu ruim twee maanden in de winkels. Tijd om een eerste recensiebalans op te maken.

‘Zeer aantrekkelijke ecothriller’ (Trouw), ‘Geweldig spannend verhaal’ (Telegraaf), ‘IJzingwekkend spannend’ (Ikvindlezenleuk): er zijn al heel mooie woorden geschreven over Borealis, waarmee ik heel blij ben.
Maar een van de leukste recensies staat niet in het rijtje. Die kwam binnen via een berichtje van een kennis. Ze schreef: ‘Ik stond laatst met jouw boek in mijn handen in de boekwinkel van Maastricht. Komt er een jongetje langzaam naar me toe geslopen: mevrouw, die is echt heel goed! Ik ben m aan het lezen, hij is echt gaaf!’
Bekijk hier een overzicht van de Borealis-recensies

‘Hoe ben je op het idee gekomen?’ Dat is zo’n beetje de meest gestelde vraag bij schoolbezoeken en interviews. Ja, leg dat maar eens uit. Hoe kom je op een idee? Soms zo: ik zorg dat ik even niets aan mijn hoofd heb, krabbel met een potloodje, lees alle losse sluimerende gedachtes die ik ooit heb opgeschreven door, graaf in de krochten van mijn brein, drink er misschien wel een lekker wijntje bij en floep, er schiet iets te binnen. (of niet, dan herhaal ik de eerste stappen zo vaak als nodig)
Bij Koken voor de keizer was dat een zinnetje: stel dat je echt moet koken voor je leven. Bij Borealis een gedachte: wat nu als al die machtige volwassenen spijt krijgen omdat ze een kapotte aarde nalaten en een bizar goedmakertje verzinnen om hun geweten schoon te poetsen?

Bam. Die twee ideeën waren liefde op het eerste gezicht. Liefde waar ik duizenden woorden en een boel gevloek en getier later vaak aan getwijfeld heb, maar what doesn’t kill it makes it stronger, nietwaar?

Nu ben ik weer aan het krabbelen en graven. Er doemt van alles op. Wat gaafs – maar echt te erg. Iets softers, maar minder pakkend. Iets te serieus. Iets moois dat me gek genoeg koud laat. Maar daartussen gloort iets anders, misschien wel precies goed. Ik kan wikken tot ik een ons weeg (dat duurt best lang), maar dat kan ik net zo goed niet doen. In the end komt het er vooral op neer of ik een beetje liefde voor een idee koester. Wil ik dat dit verhaal het komende half jaar mijn metgezel is? Mag het me achtervolgen, waar ik ook ga en sta, en op de lastigste momenten om aandacht vragen? Zal ik niet opgeven het te vertellen, ook al wil ik het vervloeken, wegsmijten en negeren? Wil ik erover dromen? Alle mooie en duistere  uithoeken leren kennen?

Ja, misschien wel. We moeten nog een beetje aan elkaar snuffelen, het verhaal en ik. Maar intussen wordt er al een hoek in mijn gedachten uitgeruimd. Het nestelt zich al. Zeg dan nog maar eens nee.